In Barcelona wonen 45.000 katten, waarvan een aanzienlijk groeiend percentage door de economische crisis zonder baasje zit. Gelukkig zit de stad vol met organisaties, die zich om het lot van de verlaten dieren bekommeren. Een korte speurtocht via google en een rondgang langs wat dierenzaken, levert een waslijst aan mogelijke adoptiekatjes op. Elk voorzien van een foto en begeleidende tekst, dat het dier de hemel in prijst.
Peka en Pekita zijn moeder en zoon van het soort lapjeskat. Hun baasje heeft al 7 katten en na dit nestje worden het er echt te veel. "Ontzettend leuk dat jullie geïnteresseerd zijn, ik stuur jullie wat informatie toe en dan kunnen jullie zaterdag langskomen." Het blijkt niet wat informatie te zijn, maar een vragenlijst van 40 vragen verspreid over 8 pagina's. Of we dat zo snel mogelijk willen invullen, want ze wilt zeker weten dat ze te maken heeft met goed volk. Vragen over ons, ons huis, onze toekomstplannen, een overhoring over wat we van katten weten; welke ziektes, welk voedsel, wat ze leuk vinden, wat we zouden doen als ze dingen doen die wij niet zo leuk vinden etc. en tot slot een toezegging voor een inspectie of het huis wel in orde is. Als de katten bevallen, dan willen we het best invullen, maar eerst zien en geloven. Dat gaat niet. De toegang wordt ons geweigerd. Geen ingevulde adoptiepapieren, geen contact met de kat.
Wetende dat er nog vele andere zijn, bellen we een nummer die op een blaadje bij de dierenarts stond. Het gaat om een Noorse boskat. Nog voor het gesprek echt begonnen is, wordt er botweg geantwoord: " de kat is niet meer." Maar hopen voor dat beest dat het een ander gezin heeft.
Van meerdere dierenwinkels kreeg ik de tip om langs het kattenprotectoraat te gaan. Een Pauluskerk voor katten in een palmentuin. De eenogige, de kreupele en de staartloze hebben zich hier verenigd. In het schemer heeft de tuin is duisters. Geniepig kruipen de beesten rond. Het licht schuwend, blijven ze verborgen in de schaduw van het Middeleeuwse klooster, waaruit alleen geel groen fonkelende ogen je stilletjes observeren. Uiteraard verdienen deze schepsels ook een mooi leven, maar dat zou vast niet lukken in een appartement van 60 vierkante meter zonder echt buiten. Daarbij geeft het aanblik me de rillingen en ga ik hier liever niet naar binnen.
Dan maar old fashion naar het asiel. Deze bevindt zich boven op de berg van Tibidabo. We stappen uit bij de laatste metrohalte en beginnen de berg op te klauteren. Het is hondenweer. Voor het eerst sinds onze aankomst is het guur, zo vertrouwd Hollands weer. Na een half uur lopen, doorweekt en een aantal straten al twee keer doorkruist te hebben, nog geen spoor van een asiel. Boven ons alleen maar berg, onder ons een dorpje dat is opgeslokt door de grote stad. De wanhoop nabij vragen we een oude man om raad. " Arme kinderen, het asiel is niet per voet bereikbaar. Slechts met de auto en dan is het nog 40 minuten rijden. De berg op en over. " Dat hadden ze wel even op de website mogen vermelden.
De hoop opgegeven plegen we toch nog één telefoontje.
" Goedemiddag, we hebben uw advertentie voor adoptie van Granita op internet gezien en zijn geïnteresseerd."
" O, dat lieve kleine katje van net 3 maanden oud?"
" Ja! Die lapjeskat."
" Zij heeft afgelopen woensdag een nieuwe familie gevonden."
Zucht.
" Vale, dank u wel." Met een trieste uitdrukking wil ik al de rode knop indrukken.
" Maar we hebben nog wel andere aller schattige snoezige poesjes."
En niets rare adoptieformulieren, verre onbereikbare oorden of beperkte openingstijden. We konden gelijk langskomen.
Met twee zoenen op de wang worden we welkom geheten bij de uitgang van de metro. Onderweg houdt Maria niet op met praten over haar vriendinnengroep, die katten opvangt en dat ze zo'n fantastisch poesje voor ons heeft. De dierenwinkel is speciaal voor ons opengegaan en we sluipen onder het halfgesloten hekwerk door naar binnen. Van achter de hondenbrokken wordt een klein wit met bruine vlekken katje tevoorschijn getoverd. Liefde op het eerste gezicht. Twee volle tassen met kattenbenodigdheden later, krijgen we nog als laatste boodschap mee dat ze waarschijnlijk erg moeten wennen en de eerste dagen weinig zal eten en zich in donkere plekjes zal verstoppen. "Dat heeft niets met jullie te maken", stelt Maria ons gerust. " Ze heeft het in Cordoba niet heel goed gehad en is wat bang voor geluid, mannen en drukte."
Nog geen twee uur binnen miauwt ze al om meer eten, heeft ze de mannenstoel geconfisqueerd en de ipod met haar geknor overbodig gemaakt. Donderdag wordt ze gedoopt. Dan krijgt ze een chip waarin staat wie haar eigenaren zijn en wat haar naam is: Barca de Groenewoud van Vliet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten