Bekend terrein

Al vroeg in de ochtend, op het moment dat de lantaarnpalen net doven, sta ik voor een politiebureau. En ik ben bij verre na niet de enige die naar binnen wil. Voordat je kunt wonen in het buitenland, moet je door de bureaucratische molen.

Uiteraard heb ik me zo goed mogelijk voorbereid en de documenten, zoals aangegeven op internet keurig uitgeprint, ingevuld en in tweevoud gekopieerd bij me. Ik ben ingesteld op het doorbrengen van een lange tijd in een kale omgeving, waar zo af en toe een piepje aangeeft dat het volgende nummertje aan de beurt is.

Het gaat echter al mis in de hal. Hier staat een klein tafeltje opgesteld waar een man van middelbare leeftijd aan zit met de slaap nog in zijn ogen. Opgewekt laat ik alle gevraagde papieren zien en vertel dat ik voor een NIE kom, een lokaal sofinummer dat je nodig hebt om contracten af te sluiten en je te registreren. 'Nee nee', schudt de man. Dit zijn de verkeerde papieren en je moet hier niet zijn. Hij duwt me een papiertje in de hand met een telefoonnummer dat niet werkt en verwijst me door naar twee straten verderop.

Nieuwe wetgeving; kan gebeuren dat het internet nog niet is bijgewerkt. En wat een geluk dat het maar twee straten verderop is en niet aan de andere kant van de stad. Helemaal niet erg dat het kantoor pas om 9 uur opengaat, dan ben ik gewoon de eerste.

Hier tref ik een vriendelijke vrouw, die me met verbaasde ogen aankijkt. Nieuwe wetgeving? Hier zijn? Daar is niets van waar. Je moet eerst je NIE hebben en daarna kunnen wij je pas van dienst zijn. Licht wanhopend kijk ik haar met puppy ogen aan. Wat moet ik nu? Ze valt ervoor en regelt een tijdelijk nummer. Als ik die laat zien, is alles in orde.

Terug naar het politiebureau. Ik kom geen stap verder. Meneer is niet tevreden met het papiertje. Dit is niet wat hij wil zien. Hij wil een historie van mijn werkgeschiedenis. Dat ik nooit in Spanje heb gewerkt laat hem koud. 'En nu wegwezen, ik zei al dat je hier niet moet zijn.' Verslagen klop ik aan bij de vriendelijke vrouw. Het werkt niet. Ik moet iets aanleveren dat niet bestaat. Ze knikt begripvol, bevestigt dat het onlogisch is maar kan niets doen.

Wederom bij het politiebureau. Een rolwisseling. Haar los, lief hoog stemmetje. Ik kom voor een NIE. Ik krijg een vergeeld blaadje van 10 bij 10 cm met een opsomming aan vereisten en wordt vriendelijk doch dwingend de deur gewezen. Ik mag er niet in en sta buiten met een blaadje vereisten, die ik nog niet eerder heb gezien.

Ik constateer dat ik van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Maar we zullen doorgaan.
De bureaucratie is mij bekend terrein en eigenlijk kan ik mij er na mijn Rusland ervaring ook niet echt over verbazen. Je moet gewoon hun taal spreken. En hoe doe je dat? Met officiële papieren en heel veel stempeltjes.

Letterlijk elk puntje van het vergeelde blaadje laten we in een brief opnemen. Handtekening van directeur, officieel briefpapier en mooie stempel voor datum en bedrijf. Om in te lijsten, zo prachtig. Hiermee moet vier maal scheepsrecht toch gegarandeerd zijn!

En dan ben je voorbij de hal. Binnen in het kille vertrek. Een nummertje bemachtigd. En blijkt dat er 10 wachtende en twee rookpauzes voor je zijn...
Geduld is een schone zaak en de vrouw aan wie ik mijn nummertje overhandig zal mij hiervoor vast belonen. Ze is in haar nopjes met de brief en heeft helemaal geen vragen. Binnen 2 minuten is er een rekening. Deze kun je bij elke bank betalen en dan moet je terug komen voor een B-nummer om de NIE te krijgen.

Akkoord, vooruit betalen is prima. Banken in overvloed in het straatbeeld. Banken die een rekening van de overheid accepteren alleen niet. Het systeem van bank uno accepteert het niet. Bij bank dos blijkt na twintig minuten wachten dat deze dienst alleen op dinsdag en donderdag van 8 - 10 uur geleverd wordt. Ondertussen tikt de klok gestaag voort en neemt de druk toe. Hier sta ik dan in de rij bij de bank tres, waar het credo lijkt te zijn manana manana. We hebben geen haast. Terwijl de NIE toch echt alleen tot 14 uur uitgegeven wordt en anders wordt het de week erop. Bank quatro biedt de uitkomst en grijpt de mogelijkheid aan om acquisitie te plegen en een nieuwe bankrekening aan te smeren. Ik zal er over nadenken en haast me naar het politiebureau, waar de agent op wacht me al herkend en de deur opent.

De nummertjes tikken voorbij en de twee uur nadert. Eindelijk aan de beurt. In weer 2 minuten ligt er een klein groen pasje met een nummer klaar. Dit is het toegangsticket tot wonen in Spanje. Lang leve de NIE!

En wat nu zo fijn is, ik zal dit circus nog een keer moeten doorlopen, want ik viel buiten het bootje als nog niet getrouwde vrouw zonder werk. Kom maar terug als je 1) getrouwd bent, 2) werk hebt of 3) een verklaring van de bank en een particuliere verzekering. Dat laatste is zo geregeld, denk ik...In elk geval is het dan bekend terrein.